Tunggal
dulur kudu akur
Dino iki warga kampung maduran seneng banget amergo
saiki wis riyoyo idul fitri tonggo tonggoku podo dolan nang omahe keluargane
dewe-dewe kanggo silaturrahmi, pada uga kaya keluargaku, dulur dulurku podo
dolan nang omahku. ning biasane tonggo ku saben di dolani keluargane atine
bakal seneng banget tapi beda karo aku, aku ora seneng banget yen dulur dulurku
dolen neng omahku, amergo aku bakal dadi wong asing neng omah, kelakuane ibu
sing pilih kasih gawe gelo atiku dewek e bakal mbanggak mbanggakno dulur dulurku
neng ngarepku opo mane ibu ku neng wis kumpul karo dulurku sing wedok jenenge
ani dwi fenti, mbak ku ani iku luwe disenengi karo ibu ku amergi aku karo
dulurku iki beda bapak, tapi aku karo mbak ku, iku pada sayang e karo bapak ku
asli awet cilik, embah ku sak durunge wes mati wes pesen kaaro bapak, di kon
ngramot aku awet cilik, aku luweh seneng karo wong tua ku sing lanang, ibu ku
jenenge musamah ibuku teko mbak ku ani iku, kenalno jeneng ku siti machfudhotul
latifah biasane aku di celok karo wong tuo ku iku fudho aku neng nak omah
biasane omeng omengan karo wong tuo perkoro ibu ku luwih senengan karo mbak ku.
sijine dino aku golek sekolahan amergo aku wes lulus teko smp bapak ku ngongkon
aku sekolah nang sma siman jaya nanging ibuku ngongkon aku sekolah nang
surabaya di sambi ngekos bapak lan ibu debat perkoro golekno aku sekolah nganti
padu aku pegel saben dino ngrungokno bapak lan ibu padu akhire aku mutusno
milih sekolah nang pesantren banjur aku matur nang ibu nek aku ape sekolah karo
mondok nak gresik untunge aku diolehi karo mak ku mbi bapak ku sekolah nek kono
atiku seneng polae aku iso mondok karo sekolah nk gresik tapi nek aku petok
karo mbak ku ani aku mbi mbak ku sering padu polae mbak ku yen mbendinane nek
di alem karo ibu ku neng mbak ku di tumbasno klambi senengane sing apik apik
nek apan aku di tumbasno klambi karo ibuku pasti ne bedo ora koyo klambine mbak
ku, tapi pek piye maneh Aku dadi anak yo kudu triman, mbasio mak ku ngunu tpi
Aku tetep sayang karo dhewek’e. Mergo dhewek’e seng nglairno Aku nok dunyo iki.
Opo maneh surgo iku enek nang sikil’e ibuk.
Wektu enjeng, Aku di
terno Bapak ndaftar tok Pesantren. Sejatine bapakku ora tego lan khawatir Aku
mondok, tapi Aku ngomong nang Bapak.
“saman mboten usah
khawatir kaleh kulo Pak, kulo mondok nggeh pengen mandiri, lan lare mondok niku
mesti wonten barokahe, kulo mpun ageng, Insya Allah kulo saget jogo awak, seng
penteng saman jo lali nyambang ngunu bae,, “.Karo mripat katon mbrabak, bapakku
ngomong
“ Nggeh nduk, sing
tenang, wis pasti bapak bakal nyambangi awak mu, pesene bapak sliramu ojo
nganti gawe gelo atine Kyaimu, amergo sak pengucape Kyaimu kuwi dunga kanggo
awakmu “. Rasane Aku kudu nanges Bapakku ngomong ngunu, karo sworo lirih Aku
njawabi.
“nggeh, Pak”.
Mari ngono bapak banjur
bali mulih. Nanging aku di terna pengurus pondok nang asrama,Oleh rong ulan aku
mondok, aku wis ngroso kangen banget karo bapak tinimbang karo ibu, aku lungguh
dewean nang ngarep lemari karo mbrebes mili, banjur di parani koncoku sing
jenenge Putri.
“Awakmu lapo dho kok
nangis ngene ?” Putri nakoni aku karo nepuk pundakku.
“aku kangen karo bapakku
put”
“Owalahh.. yen kuwi yo
wis biasa dirasakke karo para santri, opo maneh awakmu ligek pertama nyantri”
tuturke Putri.
Aku trimo meneng, aku gak
iso mandekno banyu motoku mili.
“La emange awakmu yo gak
kangen ta karo ibumu ?”.
“Mbuh.. ibukku gak koyo
ibuk e bocah liyane kok, dewek e kuwi pilih kasih ning anak-anak e,, dewek e
luwih sayang nang mbak yuku tinimbang nang aku.” Tuturku melas.
“Hush.. gak oleh ngomong
ngono.. sing jenenge ibu kuwi wis pasti sayang karo anak-anak e ora ana ibu
sing pilih-pilih kuwi..”
“Nyatane ibukku kaya
ngono mancene,, awak e sering mbeda-mbedana aku karo mbak yuku.”
“Paling ibumu kaya ngono
kuwi amerga duwe maksud liya supaya awak mu dadi bocah sing luwih apik”
Ora tk sadari, tibak e
mripatku ngeluh.. aku dadi ngrasa salah banget karo ibukku so’ale wis su’udzon
karo dewek e..
Saiki dina minggu wayahe
bapak nyambangi aku. Aku nganti-anti bapak teko karo ibukku, gak suwe ana bocah
matur nang aku yen bapak wis teko, nanging omonganku salah,, tibak e bapakku
nyambangi aku dewe an ora karo ibukku. Aku langsung marani bapakku.
“Bapak, na Ibu mboten
nderek ta ?”
“Ora nak, ibumu isih akeh
penggawean.”
“Yen ibu pancen sayang
nang aku wis pasti di sempet-sempetna masia katah penggawean, nang niki napa,
Ibu kok malah mentingna penggaweane tinimbang yogane sing wonten nang pondok.”
Aku matur karo mbrebes mili.
“wis ta ndok, gak usah
ngomong ngono, sing jenenge ibu kuwi wis pasti gak iso adoh teko anak e,
nanging saiki mancene ibumu lagi repot banget, dadi awakmu ora usah mikir sing
aneh-aneh. Yen ibumu gak sayang karo awakmu dewek e gak bakal nangis saben
nyawang fotomu” Bapak matur karo neblek pundakku.
“Pak nang lapo
angger-angger ibuku karo mbahku kok kyok gak seneng karo aku tinimbang karo
mbak yuku iku pak, opo aku iki karo mbak ku iku seje dulur teko anak e sampean
pak, angger nek di wehi duek akeh lak sering mbak yuku tinimbang aku pak.“ aku
karo bingung campor mbrebes mili.
“kabeh wong tuo kui ndok
mesti gak ngarah ngregeten karo anak, disekolahno kui arane seneng karo anak,
njarno pinter....!!!”
“mosok aku iki kurang
pinter pak...??” karo ngeyakekno bapakku
“pinter,,,! ogak e kui
ogak masalah nduk....penting nomor siji kui awakmu isok njogo akhlak marang
wong tuo....”
“kurang piye to pak
aku....? aku lo wis manut karo sampeyan pak ...” aku karo mbantah mbantah
bapakku
“mergo akhlak nomor siji
sing kudu dijogo lisan ndok....!!!”
“pegel pak pikir ku....
nek ibuk pancene dino iki wes ora nduwe roso kangen nak aku ...”
Ora suwe hp ne bapak muni
onok sing telpon , wes pegel rasane pikir ku ditambahi bapak ku sing wes leren
mbadaki omongan ku, pengen rasa ne aku kudu mberok mberok ning ruangan iku gara
gara sikape bapakku, banjur ngunu hp bapak diwenehno ning aku, tibak e sing
telpon kok ibukku.
“Assalamu’alikum
....nak...”
Aku tasek meneng karo
ngeringekno omongane ibukku sing nek telpon, rasane aku kudu mbrebes mili ngempet
roso kangen,aku lagnsung njawab telpone
ibukku.
“wa’alaikum salam
buk.....”
“anakku fudho,,,pripun
nak kabare ten pondok...?”
“sae buk....teros ibuk
pripun kabare ....?”
“ibuk apik....nak
sampeyan gak usah mikir ibuk nggeh, sampeyan ojo telat maem, sinau sing pinter...”
“nggeh buk....buk fudho
nyuwun sepuro sing katah nggeh,nek ngarai sampeyan gak nyaman kaleh
fudho...!!!!”
“gak onok wong tuo. Sing ora
gelem nyepuro kesalahane anak ndok....ibuk
dereng saget nyambangi sampeyan ten pondok, ibuk janji kaleh sampeyan ulan
ngarep ibuk bakal nyambangi sampeyan, dogakno nggeh ndok...”
“nggeh,,,,,buk tak
dongakno sampeyan sehat sampek isok nyambangi aku ning pondok..”
Mari ngunu aku diwenehi
anugrah tego gusti allah, sampek aku isok mikir jero tentang pengorbanane wong
tuoku,mergo wong tuo kui ora ngarah mbedak mbedakno anak, pekerjaane wong tuo
kui yo mesti dikanggokno anak.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar